Miastenia gravis (MG) to przewlekła, autoimmunologiczna choroba nerwowo-mięśniowa charakteryzująca się osłabieniem mięśni, zwłaszcza mięśni odpowiedzialnych za ruchy gałek ocznych, mimikę twarzy, żucie, połykanie oraz mowę.

Miastenia to rzadka choroba, której częstość występowania szacuje się na około 25 przypadków na 100 000 osób. Może wystąpić w każdym wieku, ale częściej występuje u młodych dorosłych kobiet i osób obu płci powyżej 60. roku życia.

Wyróżnia się różne podtypy miastenii:

• Wczesna postać miastenii (Early-onset MG - EOMG): Dotyka głównie kobiet w wieku od 20 do 40 lat. Ten podtyp jest często związany z hiperplazją grasicy (powiększeniem gruczołu grasicy).
• Późna postać miastenii (Late-onset MG - LOMG): ten typ występuje częściej u mężczyzn, zwykle zaczyna się około 70. roku życia i na ogół nie jest związany z nieprawidłowościami grasicy.

Cechą charakterystyczną miastenii jest nużliwość mięśni, które zmienia się w czasie, poprawiając się podczas odpoczynku, ale pogarszając się podczas aktywności. Nasilenie kliniczne waha się od izolowanych objawów ocznych, takich jak opadające powieki (ptoza) i podwójne widzenie (diplopia), do uogólnionego osłabienia mięśni obejmującego mięśnie kończyn oraz oddechowe, które może prowadzić do zagrażającego życiu przełomu miastenicznego.

Choroba często początkowo objawia się zajęciem mięśni zewnętrznych gałki ocznej, powiek lub twarzy, co powoduje opadanie powiek, trudności w mimice twarzy oraz upośledzenie żucia lub mówienia. Z czasem osłabienie może rozprzestrzenić się na inne grupy mięśni. Nasilenie objawów może się zmieniać w ciągu dnia i może być zaostrzone przez czynniki takie jak stres fizyczny lub emocjonalny, infekcje lub niektóre leki.

Dlaczego rytuksymab?